09/12/11 – Jumaat
“Ubat yang kat sana belum rasa nak cari la..”
Ok. Kau tipu lagi.
Baru semalam kau janji nak ambil hati aku. Tak bagi aku terasa lagi.
Tapi hari ni...?
Weh, kau tahu tak aku banyak benda nak cerita kat kau?
Nak kongsi.
Nak bebel itu-ini sebelum basi.
Tapi dan-dan pulak la line telefon kena barred hari ni. Syial la!
Mujur la ada slot ‘Bukan Ayat Cinta’ ni.
Dapat la juga aku nak release dan buat luahan.
Kalau tak, makan hati jugak la sensorang.
Lagipun memori aku ni bukan kuat sangat. Tengah bercakap pun kadang-kadang lost, ni kan pulak nak simpan berhari-hari.
Semalam satu hari kau senyap.
Aku call kau tak angkat, aku SMS kau tak balas.
Gila apa aku tak rindu?
Tapi aku buat cool aje.
Mula tu memang macam nak hangin jugak, tapi aku cuba berbaik sangka.
Aku buat teori sendiri (kau bukan tak tahu yang aku ni suka buat teori kan?)
Mungkin telefon kau tertinggal kat mana-mana, office..atau dalam kereta..
atau kau keluar tak bawa telefon, mungkin kau pergi makan.
Aku agak sekejap nanti kau balas la bila dah ambil telefon kau tu.
Biasa la..aku pun jarang bawak telefon, leceh.
Tapi tunggu punya tunggu sampai aku dah nak tertidur pun still tak ada SMS.
Selalunya kau tak pernah missed wish ‘Nyte’ kat aku.
Dalam bingung-bingung, risau dan penuh misteri itu aku tertidur.
Bangun pagi aku kalut periksa kalau-kalau ada apa-apa update dari kau.
Dalam genggaman aku melihat skrin telefon masih biru tanpa sebarang notis.
(Alamak, spoil la..apesal tetiba jadi macam ayat novel la pulak. Ni yang aku tak berapa berkenan dengan diri aku nih..kena ambil mood sengal semula la camni.. Haih..)
.
.
.
Ok. Sambung.
Aku pergi kerja sambil bebel sorang-sorang atas motor on the way ke pejabat.
Mujur la tak hilang focus atau terbabas sebab asyik memikir teori dan kebarangkalian yang lain.
Sampai pejabat, parking motor macam biasa. Waktu tu Faris pun baru sampai.
Time nak ketik kad perakam waktu tu..(haip, jangan gelak! No. No. No..)
Aku tekan butang ‘OUT’ kat mesin perakam waktu tersebut sambil masukkan punch card aku.
Tiba-tiba Faris tegur dengan muka pelik
“Eh, baru datang dah nak balik kerja dah? Awal sangat lagi ni..”
Aku terkejut dan cepat-cepat tarik punch card aku. Apa aku buat ni?
Aku tekan semula button ‘IN’ pada mesin dan mengetik perakam waktu seperti biasa.
Faris tak habis-habis sengih sampai ke Kafe. Padah mengelamun sangat.
Lepas sarapan lepat pisang sebungkus setengah, aku naik bilik pensyarah.
Ambik laptop dalam laci, pasang wayar bagai dan tekan suis..
Tiba-tiba telinga aku tertangkap bunyi message masuk. Tet tet!
Of course la aku kenal tu message dari kau sebab aku dah set message alert tone.
Automatik aku menjerit “Yaahooo!!!”
Itu baru dengar bunyi je tu..belum baca SMSnya lagi.
Terus aku capai beg dan korek beg mencari telefon aku.
“Salam, morning..”
Perghhhhh ayat kau....ringkas dan padat.
Walaupun ini ayat rasmi kau setiap pagi pun, tapi untuk hari ini aku rasa terharu tak pasal-pasal. Bengong kan aku?
Sepertimana yang anda sedia maklum, biasanya aku akan ignore je ‘message template’ kau tu kan?
Memang jarang sangatlah aku nak reply.
Tapi hari ni, pagi ni, ibu jari aku dengan pantasnya select ‘REPLY’ lalu segera menyusun huruf..
“Yayaanggg!!! (aku dengar je bunyi message dalam beg, terus aku jerit yaho!)”
Terus aku tekan ‘SEND’ sambil senyum lebar. Puas hati aku.
Tiba-tiba bunyik error, aku tengok kat skrin telefon tertera
‘SENDING FAILED..MESSAGE BARRED..RETRY?’
Aku tekan ‘YES’
Sekali lagi keluar ‘SENDING FAILED..MESSAGE BARRED..RETRY?’
Kalau ikut hati aku ni memang nak tekan ‘YES’ je sampai keypad jammed. Tapi nampak sangatlah tak sekolah kalau buat macam tu kan..
Maka perlahan-lahan aku pasrahkan jari untuk menekan butang ‘NO’.
Sedih segala pilu aku waktu tu. Manyak su-wei ooo ini ha lee.. Appa pun tak bley!
Aku letak telefon ke tepi. Memang tak boleh nak buat apa dah, mana nak cari tempat bayar bil dalam pejabat ni. Nak tak nak memang kena tunggu balik kerja la.
Dalam hati kata
‘Ah, tak apalah..petang ni mesti dia call nak buat appointment..Jumaat memang wajib meeting’.
Kat meja aku dari jam 0830 sampai ke pukul 1200 sibuk menanda kertas periksa budak-budak.
Due date hari ni sebelum pukul 5 petang. Banyak lagi yang belum beres nih..
Aduih..serabut otok!
Lepas Zohor aku duk telek telefon kot ada SMS. Tak ada.
Pukul 1630 petang. Tak ada panggilan.
Aih..lain macam je ni. Dia ok ke tak ni? Petang ni ada appointment ke tak ni? Aku nak get ready apa yang patut.
Aku solat Asar siap-siap takut kau tertunggu-tunggu kat bawah ke apa bila aku balik karang kan.. Risau jugak.
Pecut motor. Sampai rumah. Parking segala.
Sebelum naik rumah aku jeling lagi sekali phone aku.
Tak ada kemajuan pun?! This is so not you.
Mujur la malam td aku berjaya buat ‘Call-me-back’.
Walaupun kau banyak ulang perkataan sama iaitu “Entah lah..” tapi aku tak kisah pun, yang penting aku dapat dengar suara kau dan tahu yang kau ok kat sana.
Lega sikit hati ni.
TERIMA KASIH sebab sudi call saya yang hegeh ini. Terima Kasih sangat-sangat.
Minta maaf kalau menyusahkan awak dan makan kredit line awak. Saya boleh ganti kalau awak nak. Nanti bila line saya dah tak kena barred saya call awak pulak k. Saya boleh call lebih lama dari awak call saya tadi. Sebab saya memang dah tak ada kawan lain yang perlu dihubungi. Dalam phonebook telefon saya cuma ada nombor awak seorang je tau. Nombor orang lain semua saya baru je delete sekejap tadi. Bukan susah pun. Saya tekan ‘DELETE ALL’ je.
*aku masih membaca semula message yang aku nak reply kat kau pagi tadi dan terus cuba menekan ‘SEND’. Mana la tau kot boleh curi line ke kan..
Maxis jahat.. tak mungkin masih ‘SENDING FAILED..MESSAGE BARRED..RETRY?’
Sekarang jam 0105 pagi. Dah masuk hari sabtu pun.
Kau tengah tidur kan? Selamat Magi (malam + pagi).
Cinta Mesti Kemas. Jiwa Wajib Kental. Hati Mau Kering beb!